Rob

Rob is ziek.
Hij is getrouwd met Lieve, die een collega van mijn vrouw is. Eigenlijk is ze meer dan een collega: ze zijn vriendinnen.
Nog meer zelfs: we zijn bevriend geraakt met dit koppel.
De gelijkenissen zijn heel groot. Beide vrouwen zijn praatvaren, wiens hart op de tong ligt. Als ze in een vurig betoon steken, is er moeilijk een speld tussen te krijgen.
De mannen luisteren ernaar, vinden het allemaal wel OK en af en toe zeggen ze tegen de vrouwen om best wat te dimmen.
Ondertussen hadden we al veel leuke ontmoetingen, gingen we samen op reis en leerden we elkaar op een nog beter kennen. De wederzijdse vriendschap en respect groeide.
Prachtige mensen!
Kort nadat we ze leerden kennen, als koppel, kreeg Rob last van klierkanker. Hij werd behandeld en alles leek in orde te zijn.
Eigenlijk klopte dit ook want die kanker was weg.
Toen, heel toevallig, of beter (toeval bestaat volgens mij niet) bij een routineonderzoek (dat er waarschijnlijk op dat moment moest zijn), kreeg zijn arts argwaan bij het zien van een vlekje.
Diagnose: huidkanker.
Vlekje weggenomen, met de goede raad: geen zorgen, we hebben waarschijnlijk alles weggenomen.
Niet dus: vlekjes kwamen terug en werden elke keer weggenomen.
Nu zit het in zijn hersenen.
Het probleem is dat, door de bestralingen en de medicatie, zijn lichaam zo verzwakt is dat hij nog weinig weerstand heeft.
Hij kreeg op een zeker moment erge hoofdpijn. Opname in het ziekenhuis en enkele scans later kwam het verdict: het plaatsje rond het 'vlekje' in het hoofd was ontstoken.
Ondertussen kreeg hij wel immuuntherapie om toch stand te kunnen houden tegen de boosdoeners.
Om de ontsteking tegen te gaan moest hij dan aan cortisone.
Dit kan in principe niet samen met immuuntherapie.
Hij kreeg dan ook nog te maken met de ziekenhuisbacterie.
Kort de therapie stop gezet en de cortisone het werk laten doen, met succes: de koorts die hij had ging weg, de ontsteking ook en hij kon geopereerd worden.
Tricky zo'n operatie in het hoofd.
We kregen regelmatig een update van Lieve, telefonisch en alles verloopt bemoedigend: de operatie ging goed, hij werd snel wakker, herstelde redelijk vlug en kon na enkele dagen terug naar huis.
We waren van plan dit weekend eens poolshoogte te gaan nemen, maar omdat hij pas thuis is en waarschijnlijk ook al veel bezoek zal krijgen, besloten we dit uit te stellen.

Eén van de vragen die Rob en Lieve zich stelden toen we enkele weken geleden zeiden dat we op bezoek gingen komen was: 'Gaat dat voor Jo niet te zwaar zijn?'
Ongelofelijk. Nog eens: prachtige mensen: zelf diep in de miserie zitten en toch die vraag stellen.
Wat ik in mijn leven al leerde is dat je het gezegde: 'pluk de dag' (Carpe diem) zo veel mogelijk moet toepassen, maar dat je, hoe diep je ook zit, er altijd anderen zijn die het nog zwaarder hebben dan jou.
Dat leert je bescheiden zijn. En dankbaar voor wat je hebt.
Ik ga mijn toestand niet minimaliseren, maar bij Rob is het sowieso enkele gradaties erger.
Toch blijft hij, alhoewel realist, toch zijn eigen zelve: met oog voor anderen, veel liefde van en voor zijn familie (die er in de moeilijke uren steeds stonden!) en (soms tot grote ergernis van zijn vrouw) de eeuwige optimist.
Ik weet dat hij wat dieper zat een tijdje geleden, maar Rob is iemand die altijd opveert.
Het positivisme druipt eraf.
Respect!
Dat doet me toch eens nadenken over mijn toestand en het doet me, het goede voorbeeld van Rob voor de ogen houdend, naar voor en boven kijken.
Dank je, Rob.
Hou vol en blijf je zelf.
Tot heel binnenkort!