Rust

'Dat is niet nodig. Ik heb alle tijd!"
Ik sta met mijn fiets tussen 2 paaltjes aan de kruising naar het zwembad van de Rozebroeken.
Voor mij passeert een ellenlange stoet van scouts, waar in het laatste derde enkele leiders (of zijn dit lijders?) aanstalten maken de rij tegen te houden om mij door te laten.
Het is niet nodig om de rij te onderbreken: ik heb echt alle tijd!
De laatste dagen krijg ik ook wat algemeen dat gevoel.
Waarschijnlijk kom ik uiteindelijk toch wat tot rust.
Overal: lichamelijk en in mijn hoofd.
De drang om van alles en nog wat te doen is weg.
Eigenlijk niet: ik wil nog veel zaken doen, maar ik heb niet meer het gevoel dat ik die moet doen, en binnen afzienbare tijd.
Welke zaken?
Eigenlijk weet ik dit niet. Zaken waar ik plezier aan heb. Waarin ik mijn energie kan steken, zonder die te verliezen.
Ik heb gemerkt dat alles uiteindelijk wel in orde komt, als je de lat niet te hoog legt en je je niet te druk maakt.
Is dit nu goed?
Heb je geen drive nodig om die zaken te verwezenlijken?
Ik weet het niet.
Het systeem van I sence, I feel, I do, I think begin ik nu regelmatig toe te passen en ik merk dat dit me ... vertraagt.
Omdat je niet impulsief allerhande acties begint te ondernemen en alles rustig wat analyseert (misschien een zwaar woord, maar toch) zit er op een aantal dingen wat vertraging.
Is dat nu goed?
Ik weet het ook niet.
Voel ik me daar goed bij?
Ik durf zeggen van wel. Het moet nog wat ingeoefend worden, maar terug: stap voor stap komt dat in orde.
Is dat moeilijk?
Ja, vind ik wel. Het grootste obstakel is loslaten. Dan leren benoemen. Er even over nadenken. Eventueel tot actie komen. Vooral dan gerust zijn dat alles in orde komt.
Het lijkt wel redelijk moeilijk voor mijn familie en echtgenote.
Ze weten eigenlijk niet hoe ze met mij om moeten gaan.
Ze proberen me steeds te ontzien.
Lief van hen, maar eigenlijk is dit niet nodig.
Als ik in stress-situaties kom zal ik wel proberen aangeven dat het niet lukt.
Ik moet ook leren omgaan met moeilijke momenten.
Gun me dat.
Ik ben langzamerhand uit mijn putje aan het kruipen.
Ik kan nog niet de ganse wereld aan, maar mijn relatief kleine, eigen probleempjes kan ik wel oplossen. Ik zal me daar niet zo goed bij voelen, maar als die opgelost zijn, zal het gevoel van tevredenheid nog groter zijn.
En de rust in mijn hoofd ook: ik kan dit.
Ik kom er wel, stap voor stap.
Je mag gerust zijn!