"Je hebt me gebeld, maar ik was te laat in het afnemen." "Ja, we zouden eens langskomen morgen, OK?"
Broere Chris had me proberen bellen.
We spreken een uur af (na de noen, na het eten).
Rond 2 uur vallen ze binnen: eerst Carine (we hebben allebei een vrouw met dezelfde naam - alhoewel anders geschreven - vandaar 'senior' en 'junior' - ik vind ze trouwens een fantastische vrouw, en dat heeft niks met de naam te maken!), die ons, zoals altijd, heel hartelijk begroet (met drie dikke zoenen) en Chris, die een mand fruit mee heeft.
"Je ziet er echt goed uit!".
Ik voel me echter minder goed dan gisteren (slecht geslapen, veel gedroomd - resultaat van de verdoving?), maar ik kan me voorstellen dat het toch redelijk ongelofelijk is om iemand waarvan 5 dagen geleden een nier werd weggehaald zo actief te zien.
"Waar wil je je placeren? Jij beslist." De toon is gezet: zoals reeds vroeger gemeld (hij zit in hetzelfde straatje als ik): hij begrijpt me nu als geen ander.
Aan de tafel, rechtop, wordt het dan toch een lang, gezellig, soms heel emotioneel, soms heel plezant, soms weemoedig,... gesprek.
Ik krijg er een warm gevoel bij!
Ik was nog nooit zo close met mijn broer als nu. Merci, broere!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten